Η εκδήλωση είτε έχει ακυρωθεί, είτε αναβληθεί, λόγω κορωνοϊού.

Όπερα • Πρώτη παρουσίαση / Ανάθεση της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ
"Ο θάνατος του Άντονυ" Χαράλαμπος Γωγιός

Λιμπρέτο Γιάννης Φίλιας, Χαράλαμπος Γωγιός (βασισμένο στην ανάμνηση της τηλεοπτικής σειράς Κάντυ Κάντυ και στα γραπτά του Σλάβοϊ Ζίζεκ)

Μουσική διεύθυνση: Χαράλαμπος Γωγιός
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνικό: Άρτεμις Φλέσσα
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Προγραμματισμός ζωντανών ηλεκτρονικών: Πάνος Ηλιόπουλος

Ερμηνεύουν οι: Γιώργος Ιατρού, Βασίλης Καβάγιας, Μαρισία Παπαλεξίου

Συμμετέχει επταμελές μουσικό σύνολο

Συμπαραγωγή με την εταιρεία μουσικού θεάτρου "Οι όπερες των ζητιάνων"

— Αλήθεια, πώς κοιμήθηκες;
— Καλά. Είδα πως ήμουν ο Βαν Γκογκ.
— Εγώ μάτι δεν έκλεισα. Σκεφτόμουνα τον Άντονυ.

Το νέο έργο του Χαράλαμπου Γωγιού που καταφθάνει στην ΕΛΣ, σε λιμπρέτο του Γιάννη Φίλια και σκηνοθεσία του ταλαντούχου Δημήτρη Καραντζά στην πρώτη του συνεργασία με την Εναλλακτική Σκηνή, είναι μια εξωφρενική και ρηξικέλευθη όπερα του παραλόγου αφιερωμένη σε όλα τα αγόρια που ντρέπονταν να πουν πως έκλαιγαν με την Κάντυ Κάντυ: μια αλλόκοτη "δαιμόνια μηχανή" ψυχαναλυτικής έμπνευσης, στην οποία η κληρονομιά της πολυαγαπημένης ιαπωνικής τηλεοπτικής σειράς κινουμένων σχεδίων συναντιέται προκλητικά με τη σκέψη του διαβόητου Σλοβένου φιλοσόφου Σλάβοϊ Ζίζεκ, με αφετηρία την ανάμνηση της πτώσης που τραυμάτισε μια ολόκληρη γενιά.

Δυο άνδρες, εγκλωβισμένοι σε ένα ξέφωτο βγαλμένο από τον Δάντη ή τον Χάιντεγκερ, παραδίνονται αυτάρεσκα στις ηδονές του λόγου και έρχονται αντιμέτωποι με το τραύμα, τη φαντασίωση, την ενόρμηση του θάνατου, τον ψυχαναγκασμό της επανάληψης, τον φόβο της γυναίκας και τον πανταχού παρόντα ναρκισσισμό, με ενδιάμεσους σταθμούς τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, τα σεμινάρια του Ζακ Λακάν, τους "άγριους χορούς" της Ρουσλάνας και τα σουξέ της Ελένης Δήμου. Ο λόγος τους, εμμονικός και ακατάσχετος, διατρέχεται από επίμονα ερωτήματα: Η Γυναίκα υπάρχει ή δεν υπάρχει; Γιατί η αλεπού στα ελληνικά γράφεται με μικρό, ενώ στα γερμανικά με κεφαλαίο; Μα προπαντός: Γιατί κλάψαμε τόσο πολύ στο τέλος εκείνου του μοιραίου, εικοστού τετάρτου επεισοδίου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν ο Άντονυ, ο ξανθός αγαπημένος της Κάντυ, έπεσε από το άλογο;

Ο θάνατος του Άντονυ, "εννοιολογική όπερα δωματίου" στην παράδοση της βερντικής "όπερας προθέσεων" (και, ταυτόχρονα, λοξή σάτιρα της κάλπικης μόδας του νεομπαρόκ) επιχειρεί να δώσει φωνή στις ανασφάλειες και το άγχος μιας γενιάς μεγαλωμένης με VHS, Δυναστεία και Τσερνόμπιλ μπροστά στο φάσμα μιας αιωνίως επαπειλούμενης (οικονομικής, οικολογικής, γεωπολιτικής, υγειονομικής…) καταστροφής που στοιχειώνει τα όνειρά μας – ως το αναπόφευκτο, αυτοκαταστροφικό φινάλε: "Όλοι μας έχουμε οραματιστεί την κηδεία μας".